Arnold z Brescii to pochodzący z Lombardii kanonik regularny, który karierę reformatora religijnego rozpoczął w rodzinnym mieście. Kierując wspólnotą kanoników regularnych w Brescii usiłował narzucić miejscowemu duchowieństwu, w jego przekonaniu skażonemu nieczystością, praktykującemu symonię i opływającemu w bogactwa, apostolski wzór życia tożsamy z regułą kanoników. Działalność ta przysporzyła Arnoldowi wrogów. W roku 1139 jego nauki zostały potępione przez Sobór Laterański II, a on sam zmuszony do opuszczenia Włoch. Arnold z Brescii schronił się w Paryżu gdzie studiował u Piotra Abelarda. Jego radykalne poglądy dotyczące ubóstwa i zajadła krytyka duchowieństwa, między innymi Bernarda z Clairvaux, sprawiły, iż został potępiony na synodzie w Sens w roku 1141. Po powrocie do Włoch w roku 1143 uzyskał od papieża Eugeniusza III przebaczenie. Jednakże ciągoty reformatorskie Arnold z Brescii wzięły górę. Kiedy w Rzymie wybuchło powstanie ludowe pod wodzą Giordano Pierleoniego dołączył do buntowników i jako przywódca duchowy rebelii doprowadził do wygnania papieża z miasta. Przez następne lata Arnold z Brescii sprawował w Rzymie władzę dyktatorską. Dopiero działania papieża Hadrian IV, który podjął stanowcze kroki w celu odzyskania kontroli nad Rzymem, doprowadziły do obalenia samowładztwa Arnold z Brescii. Papież sprzymierzył się w tym celu z Fryderykiem Barbarossą, który w roku 1155 zdobył miasto siłą. Arnold z Brescii został pojmany i skazany na karę śmierci jako buntownik. Należy nadmienić, że nigdy nie oskarżono go o herezję. Arnolda powieszono, a jego ciało spalono i wrzucono do Tybru. Jego nauki o ubóstwie apostolskim zyskały w XII wieku wielką popularność. Zwolenników poglądów Arnolda z Brescii nazywamy od jego imienia arnoldystami.
