Piotr z Bruis

Piotr z Bruis był przywódcą grupy heretyckiej zwanej od jego imienia petrobruzianami. Urodził się około roku 1095. Pochodził z położonej u podnóża Alp Wysokich wioski Bruis w południowej Francji. Piotr był księdzem. Karierę herezjarchy rozpoczął w Bruis, za co został wydalony ze swojej parafii. Z czasem rozszerzył on swą działalność kaznodziejską na tereny całej południowej Francji. Nauczał przeszło dwadzieścia lat. Żywota dokonał prawdopodobnie w 1131 (bądź w 1139) roku podczas publicznego nawoływania do palenia krucyfiksów w miejscowości St. Gilles. Został wepchnięty przez wzburzoną jego czynami ludność do własnoręcznie roznieconego ognia i spalony żywcem.

Większość informacji o Piotrze z Bruis i petrobruzianach pochodzi z traktatu Contra Petrobrusianos autorstwa Piotra Czcigodnego, opata Cluny. Wiemy, iż Piotr z Bruis stanowczo odrzucał Stary Testament oraz autorytet i nauki ojców Kościoła, a także całą tradycję kościelną. Nawoływał do ścisłego i dosłownego stosowania się do litery Ewangelii. Negował zasadność chrztu dzieci, gdyż jak uważał jedynie osobista wiara prowadzić może do zbawienia. Głosił odrzucenie sakramentu eucharystii oraz mszy świętej, a także porzucenie modłów za zmarłych jako bezzasadnych i nieskutecznych. Piotr z Bruis postulował dematerializację zewnętrznych atrybutów obrządku kościelnego. Kościół w jego mniemaniu był wspólnotą wiernych, a nie budowlą z kamieni. Negował więc potrzebę wznoszenia i użytkowania budowli kościelnych. Stanowczo sprzeciwiał się również oddawaniu czci krzyżowi, będącego w jego przekonaniu jedynie narzędziem śmierci Chrystusa. Jako taki krzyż nie może być czczony, winien być raczej porąbany na kawałki i spalony. Piotr z Bruis negował także praktykę śpiewu kościelnego.