Król Niemiec (936–973) i Święty Cesarz Rzymski (962-973) z saskiej dynastii Ludolfingów. Syn Ottona I Wielkiego i jego drugiej żony Adelajdy. Wyznaczony przez Ottona I na swego następcę został koronowany na króla i cesarza za życia ojca. Po objęciu władzy Otton II zmuszony był do walki z opozycją skierowaną przeciwko jego rządom. Udało mu się pokonać buntowników i zmusić ich do uznania swojej władzy. Przywódcę opozycji Henryka Kłótnika uwięził, a jego sojusznika Bolesława II Pobożnego zmusił do podporządkowania się. Opanowawszy sytuację wewnętrzną poświęcił się polityce zagranicznej. Wszedł w spór o Lotaryngię z królem Lotarem i w odwecie najechał zbrojnie królestwo zachodniofrankijskie. Idąc w ślady ojca Otton II zaangażował się w politykę italską, jednakże porażka z Saracenami w bitwie pod Crotone 15.VII.982 sprawiła, iż poniósł na tym polu klęskę. Panowanie Ottona II trwało krótko, zmarł w wieku dwudziestu ośmiu lat podczas pobytu w Rzymie.
Kalendarium
17 V 961 - Koronacja królewska Ottona II. Dzięki staraniom Ottona I wyznaczony na jego następcę Otton II został koronowany i wyniesiony do roli współpanującego. Miało to miejsce na zjeździe w Wormacji. Następnie Otton II udał się do Akwizgranu gdzie namaszczony został na króla przez trzech biskupów.
25.XII.967 - Koronacja cesarska Ottona II. Z woli ojca Otton II koronowany został na współcesarza przez papieża Jana XIII. Odbyło się to w Rzymie w dzień Bożego Narodzenia.
14.IV.972 - Małżeństwo Ottona II z bizantyjską księżniczką Teofano, bratanicą cesarza Jana Tzimiskesa. Uroczystość odbyła się w Rzymie. Ślubu udzielał papież Jan XIII.
8.V.973 - Dzień po śmierci Ottona I zgromadzeni w Memleben możni złożyli hołd Ottonowi II.
974 - Bunt księcia Bawarii Henryka Kłótnika. Niezadowolony z polityki personalnej Ottona II i zawiedziony w swych ambicjach Henryk Kłótnik wystąpił przeciwko władzy Ottona. Po stronie Henryka Kłótnika opowiedzieli się Mieszko I oraz czeski książę Bolesław II Pobożny. Na wieść o poczynaniach Kłótnika Otton II zawezwał go do siebie pod groźbą ekskomuniki gdyby ten odmówił stawiennictwa. Henryk Kłótnik zdał się na łaskę Ottona II, nie uzyskał jednak przebaczenia i uwięziony został w Ingelheim.
976 - Henryk Kłótnik odzyskał wolność i powrócił do Bawarii. Niezwłocznie ponownie wystąpił przeciwko Ottonowi II. Źródła sugerują, iż Kłótnik pragnął obalić Ottona i zdobyć dla siebie koronę królewską. Otton II zebrawszy armię wyruszył do Bawarii, gdzie oblegał broniącego się w Ratyzbonie Henryka. Oblężonych obłożono klątwą kościelną. Kłótnikowi udało się zbiec. Udał się on do Czech gdzie znalazł schronienie na dworze swojego sojusznika księcia Bolesława II Pobożnego. Tymczasem Otton II odebrał mu Bawarię, którą przekazał w ręce księcia Szwabii Henryka, syna Ludolfa. Ponadto z terytorium Bawarii wydzielono oddzielne księstwo Karyntii, które nadano Henrykowi Młodszemu z rodu Liutpoldingów.
976 - Otton II wyprawił się zbrojnie do Czech. Powodem najazdu była pomoc udzielona przez Bolesława II Pobożnego Henrykowi Kłótnikowi. Wyprawa zakończyła się niepowodzeniem. Wojska Ottona II poniosły klęskę w bitwie pod Pilznem i zmuszone zostały do odwrotu.
977 - Karol, brat króla zachodniofrankijskiego Lotara, został przez Ottona II mianowany księciem Dolnej Lotaryngii. Król Lotar odebrał autonomiczną decyzję Ottona II jako osobistą zniewagę.
977 - Druga wyprawa Ottona II do Czech. Tym razem Bolesław II Pobożny uległ przewadze militarnej i uznał zwierzchność Ottona II. Dał temu wyraz rok później w Kwedlinburgu składając Ottonowi II przysięgę wierności.
977 - Otton II przystąpił do ostatecznej rozprawy z opozycją wewnętrzną. Henryk Kłótnik, do którego dołączył niespodziewanie książę Karyntii Henryk Młodszy, zdobył w tym czasie Pasawę. Po stronie Kłótnika opowiedział się również biskup Augsburga Henryk. Wojska Ottona I przystąpiły do oblężenia miasta. Po długim oblężeniu buntownicy, którzy schronili się za murami miasta, poddali się i trafili do niewoli. Otton II skazał pojmanych na wygnanie. Henryk Kłótnik uwięziony został w Utrechcie gdzie przebywał aż do śmierci Ottona II.
978 - Król zachodniofrankijski Lotar wtargnął z wojskiem do Dolnej Lotaryngii. Na wieść, iż Otton II i Teofano przebywają w pobliskim Akwizgranie król Lotar skierował tam swoją armię. Zaskoczony niespodziewanym atakiem Otton II zmuszony został do ucieczki i schronił się w Kolonii. W odpowiedzi na agresję cesarz zebrał wojska i 1 października wkroczył do królestwa zachodniofrankijskiego. Armia Ottona pustoszyła najechane ziemie i wkrótce przystąpiła do oblężenia Paryża. Obroną miasta dowodził z ramienia króla Lotara książę Hugo Kapet. Wraz z nadejściem zimy, w grudniu tego roku, Otton II podjął decyzję o odstąpieniu od oblężenia i zakończeniu kampanii. Wojska cesarskie powróciły do kraju. Paryż pozostał niezdobyty.
980 - Otton II i król Lotar spotkali się w Margut-sur-Chiers, gdzie zawarli pokój i symboliczny akt przyjaźni.
980 - Wyprawa Ottona II do Italii. O interwencję prosił Ottona II papież Benedykt VII wygnany z Rzymu przez Bonifacego VII. Cesarz wyruszył do Italii z niewielką armią. Towarzyszyła mu małżonka Teofano i urodzony w tym roku syn Otton III. Pod koniec roku orszak Ottona II przybył do Pawii. Doszło tu do spotkania i pogodzenia się cesarza z matką Adelajdą, z którą od czasu objęcia samodzielnych rządów pozostawał skłócony. Boże Narodzenie spędził Otton II wraz z rodziną w Rawennie.
981 - Po wkroczeniu do Rzymu cesarz przywrócił tron papieski Benedyktowi VII. Wielkanoc spędził Otton II w Rzymie. W obchodach uczestniczyli również król Burgundii Konrad wraz z małżonką Matyldą oraz książę Hugo Kapet, z którym cesarz zawarł symboliczny związek przyjaźni.
981 - Po śmierci arcybiskupa magdeburskiego Adalberta Otton II ustanowił jego następcą biskupa merseburskiego Giselhera. Jednocześnie podjął decyzję o likwidacji biskupstwa w Merseburgu.
981 - Otton II podjął decyzję o wyprawie na południe Italii. Bezpośrednią przyczyną kampanii wojennej były najazdy Saracenów, którzy pod dowództwem emira Abu al Qasima nękali Półwysep Apeniński. Przed wyruszeniem na południe Otton sprowadził w dużej sile posiłki z Niemiec, które połączyły się z jego oddziałami przebywającymi w Italii, dysponował więc potężną i dobrze wyekwipowaną armią.
981 - Armia Ottona II zdobyła Salerno, gdzie cesarz spędził Boże Narodzenie.
982 - Wojska Ottona zdobyły Tarent. Otton II spędził tu Wielkanoc. W tym czasie emir Abu al Qasim przeprowadził desant swoich wojsk z Sycylii i gotował się do walki o południe Italii.
15.VII.982 - Bitwa pod Crotone. Wojska Ottona II poniosły druzgocącą klęskę w walce z armią Abu al Qasima. Pomimo śmierci emira i przewagi w pierwszej fazie bitwy wojska Ottona II uległy Saracenom i zostały doszczętnie rozbite. Cesarz salwował się ucieczką i cudem uszedł z życiem. Otton II nalazł ratunek na bizantyjskiej galerze i tylko dzięki przebiegłości rycerza Henryka Żelenty udało mu się odzyskać wolność, gdyż kapitan statku, uświadomiwszy sobie kogo gości na pokładzie, chciał uprowadzić cesarza do Bizancjum spodziewając się zapewne wysokiej nagrody za swego więźnia. Klęska pod Crotone zakończyła kampanię Ottona II w południowej Italii.
983 - Wiec w Weronie. Po powrocie do kraju Otton II spotkał się na wiecu w Weronie z możnymi królestwa wschodniofrankijskiego. Zapadły tam doniosłe decyzje personalne. Księciem Bawarii został wybrany Henryk z rodu Liutpoldingów, a Księstwo Szwabii przypadło w udziale Konradowi z możnego rodu Konradynów. Na zjeździe w Weronie uregulowano również kwestię następstwa tronu. Możnowładcy obrali królem trzyletniego wówczas Ottona III. Przewieziono go następnie do Akwizgranu gdzie został namaszczony i koronowany przez arcybiskupa Moguncji Willigisa oraz arcybiskupa Rawenny Jana. Po zakończeniu wiecu w Weronie Otton II wyruszył ponownie na południe Italii.
983 - Powstanie Słowian Połabskich. Do wybuchu powstania doszło w czasie gdy cesarz Otton II przebywał w Italii.
7.XII.983 - Podczas pobytu w Rzymie cesarz ciężko się rozchorował. Nie udało mu się pokonać choroby, zmarł wieku 28 lat. Otton II pochowany został w Rzymie w przedsionku Bazyliki świętego Piotra.
